نگاهی سبک شناسانه به غزلیات نظامی بارویکرد به سطح زبانی

در دنیای ادبیات هم هر شاعر و یا نویسنده سبک خاص خود را دارد به طوری که سبک هر یک از بزرگان ادبی به دیگری شباهت ندارد و هر کس روش خاص خود را داشته و به گونه ای یگانه روزگار خویش بوده است. به روش خاص هر شاعر یا نویسنده برای بیان اندیشه ، عواطف و یا احساساتش سبک ادبی او گفته میشود و این سبک متاثر است از تمام اتفاقات سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و هر آن چه که در جامعه آن شاعر یا نویسنده اتفاق افتاده است. سبک عراقی به سبکی از شعر پارسی گفته میشود که از اواخر قرن ششم تا قرن نهم هجری رواج و ادامه داشتهاست. از جمله شاعران پیرو این سبک میتوان به نظامی اشاره کرد. از آن جایی که بررسی سبک شناسانه هر اثر ادبی، در شناخت ویژگیهای زبانی، ادبی و فکری آن اثر نقش اساسی دارد، لذا در این پژوهش برآن بوده ایم تا به شیوه توصیفی- تحلیلی به بررسی سبکشناسانه غزلیات نظامی با رویکرد به سطح زبانی بپردازیم. نتایج نشان می دهد که از نظر زبانی نظامی گرایشات ملی گرایانه خود را با آوردن کلمات کهن سبک خراسانی نشان داده است. او به وزن هزج علاقه بیش تری داشته است و موسیقی غزلیاتش بیشتر جویباری و مناسب مضامین دلنشین عاشقانه است؛ از قافیه ها و ردیف های غنی و مستحکم بهره گرفته است. شاعر با انواع تکرارها و جناس ها باعث افزایش موسیقی درونی و القای معانی موردنظر خود شده است و در ساخت واژه های ترکیبی طبعی توانمند دارد تا بدین وسیله زبان غزلیات خود را برجسته کند.