بررسی ساختار،ساختارگرایی ،ساختارشکنی و پساساختارگرایی واثرات آن در فرهنگ و جامعه ایرانی

ساختارگرایی یک شیوه اندیشیدن و کاویدن امور است که در نیمه نخست قرن بیستم مورد استقبال اندیشمندان قرار گرفت. ساختارگرایان همیشه در پی آن هستند که پرده هایی که در ظواهر امور قرار گرفته را کنار زده و به اصول ثابت و تغییر نیافتنی بر سند؛ بدین صورت مرزهای فلسفه را در نور دیدند و به ریا ضیات، معماری، ادبیات و علوم دیگر وارد شد. شاید امروزه و در عصر حا ضر یکی از مهمترین مباحثی که در ارتباط با تعلیم و تربیت طرح شده و می شود مو ضوع نظریه ساختار شکنی ا ست. این رویکرد جدید روابط مربوط به قدرت را به عنوان مهم ترین موقعیت (context) برای هر متنی قلمداد میکند و به یک متن ادبی به عنوان فضایی برای نمایش روابط مربوط به قدرت و تعامل گفتمان های مختلف می نگرد. علی رغم اینکه علاقه و توجه به نظریه (ساختارگرایی، پساساختارگرایی و ساختارشکنی) از دهه ی نود سیر نزولی پیدا کرده است ولی بیش از پیش بر توفیق تاریخ نگاری نو افزوده. مقاله پیش رو به ارتباط میان واژگان موجود در معرفی تاریخ نگاری نو و عوامل توفیق این رویکرد و تاثیر آنها بر جامعه و فرهنگ ایران سخت می گوید.