تدوین اصول و شاخص های شهر زیست پذیر جهت ارتقاء شاخص های کیفی مسکن

زیست پذیری از رویکردهای نوین تعریف شده در نظام مطالعات شهری است که کاملا در راستای توسعه پایدار می باشد. شهر زیست پذیر شهری است که از تمام ابعاد جامعه شهری محافظت کرده و هر روز به ارتقا کیفیت های محیط شهری می افزاید. در واقع در رویکرد زیست پذیری به سلامت کل یک سیستم شهری توجه می شود. در ایران، رشد شتابان جمعیت و بالطبع جمعیت شهرنشین، لزوم پاسخگویی به نیازهای اساسی شهرنشینان را حیاتی می کند. از آنجایی که مسکن به عنوان یکی از ابتدایی ترین نیازها مطرح می شود نقش مهمی در زیستپذیر بودن و یا نبودن شهر ایفا می کند و به همین دلیل اهمیت پرداختن به موضوع مسکن دوچندان می شود. در این میان حلقه ی مفقوده در موضوعات مرتبط با مسکن شاخص های کیفی است. در بسیاری از تحقیقات به شاخص های کمی مسکن پرداخته شده، اما شاخص های کیفی مسکن به ندرت در مطالعات شهری مورد توجه قرار گرفته اند. این در صورتی است که این شاخص ها نقش مهمی در ارتقاء کیفیت زندگی و همچنین افزایش زیست پذیری شهر دارند. در همین راستا تحقیق حاضر به دنبال ارتقاء شاخص های کیفی مسکن با رویکرد زیست پذیری است. این پژوهش جهت دریافت مبانی و مفاهیم مورد نیاز خود از مطالعات کتابخانه ای بهره می گیرد و روشی توصیفی تحلیلی دارد که پس از تبیین مبانی نظری و تعیین - اصول و شاخص های زیست پذیری از یک طرف و از طرف دیگر تعیین شاخص های کیفی مسکن به ارتقا این شاخص ها با رویکرد زیست پذیری می پردازد.