بررسی هنرهای نمایشی (رقص فولکوریک) و تاثیر آن بر ارتقای تعاملات اجتماعی در اقوام مختلف در خراسان

مقاله حاضر با توجه به وضعیت موجود در شهرها و دور شدن خانواده ها از ارزش، سنت و آیین هایی که نشان دهنده فرهنگ غنی و دیرینه ایرانی است و باعث زندگی پر از نشاط و هم بستگی اقوام مختلف در کنار یکدیگر می شود تصویر گرفته ولی در حال حاضر این آیین ها را به فراموشی است و هرچه می گذرد آنچه که باعث سرزندگی و تعاملات مردم بود از زندگی های مدرن کنار گذاشته می شوند. شناخت مولفه های ارزشی و فضایی رقص های محلی و رویدادها و الگوهای فرهنگی مرتبط با آن در طراحی مرکز هنرهای نمایشی در جهت ارتقای ارزش ها و سنن گذشته از نظر بعد فرهنگی و اجتماعی می باشد. در این پژوهش که به بررسی هنرهای نمایشی هم معرفی انواع رقص های فولکوریک استان خراسان پرداخت شده است. هنرهای نمایشی به نایینی به عنوان باکتری در جهت افزایش تعاملات اجتماعی و حس جمعی مطرح شده است و نبود فضای کالبدی معماری از ضرورت های است که در مشهد کمبود آن احساس می گردد. این پژوهش به صورت توصیفی - توصیفی بوده است و در نتایج آمده است که از فاکتورهای موثر در ارتقای تعاملات اجتماعی فرهنگی اقوام که از مطالعه متغیرهای پژوهش حاضر شده است گسترش و اشاعه هنر (مضامین - اشتراکات رثص فولکوریک) در بستر مناسب است که این پس در معماری باید در جهت تاکید بر مشترکات معنوی بین اقوام باشد و در صدد زدودن قوم مداری های افراطی. درنتیجه کالبدی معماری آن با رویکرد معماری جمعی صورت می پذیرد. اقوی در جهت تعامل با یکدیگر در کارهای دسته جمعی شرکت می کنند و این نقطه عطف فرهنگ آنان است بنابراین معماری جمعی که نه معماری اجتماعی است و نه معماری مشارکتی ، بلکه هر دو این ها چه بسا که بیشتر از این را در بر می گیرد با مولفه های کالبدی و کارکردی از منظر روان شناسی موسیقی و معماری منطقه گرا پاسخگو است.