عدم نفوذ ایقاعات

عدم نفوذ، ضمانت اجرای فقدان برخی از شرایط اساسی صحت معاملات است و به طور معمول در عقود فضولی، اکراهی و برخی از قراردادهای محجورین مطرح میشود. براساس این وضعیت حقوقی، قرارداد، فاقد اثر بوده و سرنوشت آن به الحاق بعدی رضای معتبر (اجازه) یا اعلام رد توسط ذینفع وابسته است. این وضعیت به طور معمول در عقود به رسمیت شناخته شده، لیکن نظر مشهور، عدم پذیرش آن در ایقاعات است. در این تحقیق با رویکردی فقهی- حقوقی و با روشی توصیفی- تحلیلی، برآنیم تا از سویی به تبیین و نقد ادله ی پذیرفته نشدن عدم نفوذ در ایقاعات بپردازیم و از سوی دیگر، نظریه ی پذیرش عدم نفوذ در ایقاعات را تحلیل و سعی در اثبات آن می کنیم.