معماری هنرهای نمایشی ایران

از زمانی که انسان توانایی برقرار کردن ارتباط را کسب نمود به نمایش توانمندی های خود در قالب های مختلف، به بشریت پرداخت. این نمایش ها می توانست از نمایش قدرت تا هنر و سیاست، طیف گسترده ای را در بر گیرد. انسان ذاتا به نمایش دادن و نمایش دیدن علاقه مند است و این علاقه به شکل گیری هنرهای نمایشی که ابزاری جهت نمایاندن هنرها، دغدغه های اجتماعی و. هستند کمک شایانی نمود. جهت ارایه این نمایش ها نیز نیاز به مکانی برای گردهمایی و برگزاری نمایش هاست که این عرصه ها همیشه فضای معماری تفکیک و طراحی شده نبوده اند و گاها محل ارایه ننر نمایشی در میدان یا برزنی عمومی بوده است که دسترسی به آن برای عموم آزاد بوده و غالبا در دل شهر جای داشت. از این روی، هنرهای نمایشی گاه در فضای معماری ارایه می شدند و گاه در کالبد این تفاوت به تفاوت در نوع نمایش ها نیز مرتبط می گردد. برای مثال، تیاتر نیازمند فضای کالبدی طراحی شده می باشد اما نمایش هایی آیینی چون تعزیه هم در کالبد معماری و هم در فضای شهری یا معماری تعریف شده، می توانند برگزار شوند. بدین جهت در این مقاله سعی بر آن داریم تا به بررسی هنرهای نمایشی در هر دوی این زوایای معماری بپردازیم. بدین منظور با بهره گیری از مطالعات کتابخانه ای و بررسی های میدانی و به شیوه مطالعاتی تفسیری – تاریخی و استنباطی سعی در رسیدن به نتیجه مطالعاتی مطلوب نمودیم.