کشاورزی شهری، راهکاری بومی برای پایداری زیست محیطی شهری(نمونه شهر قزوین)

شهرسازی و باغ سازی، به دلیل شرایط گرم و خشک اقلیمی ایران همواره جریانی هماهنگ و به هم پیوسته بوده اند. ترکیب این دو جریان توانسته مفهوم شهر پایدار ایرانی را ایجاد نماید. این شهر ها ترکیبی از باغات و مزارع در لابه لای بافت شهری بوده که شرایط مناسب زیست محیطی را برای شهروندان به وجود آورده و در کنار آن نقش موثری در معیشت شهروندان داشته است؛ در حقیقت شهرهایی خودکفا و پایدار بوده اند که در طول هزاران سال با فرهنگ مردمان گذشته عجین شده و بخشی از هویت آنان را تشکیل می داده اند. این شهرها که طبیعت، فرهنگ، اقتصاد و جامعه را با یکدیگر به خوبی ترکیب کرده بوده اند، امروزه در مسیر توسعه در حال تخریب و از بین رفتن می باشند که این مسیله می تواند موجب گسست در زنجیره پایداری زیست محیطی، فرهنگی و اجتماعی می باشد. نمونه ای از این شهرها، شهر قزوین بوده که باغات سنتی همچون کمربندی آن را احاطه کرده اند. امروزه این باغات نقش گذشته خود را در زندگی شهروندان از دست داده و در مسیر تخریب می باشند. از بین رفتن کشاورزی و باغ داری شهری می تواند پایداری زیست محیطی، اقتصادی و هویت گذشته را تحت تاثیر قرار دهد. بنابراین حفاظت و احیاء کشاورزی شهری بومی می تواند در روند پایداری شهرهای ایرانی موثر واقع گردد.روش تحقیق به شیوه تحلیل محتوا از طریق بررسی نمونه موردی بوده که اطلاعات آن از طریق مشاهده و مطالعه اسنادی به دست آمده است.