بازخوانی و سنجش عوامل موثر بر ارتقاء ادراک محیط های مسکونی

عدم ادراک از محیط های زندگی به دلیل تنزل کیفیت در محیط های مسکونی به عنوان مهمترین محصول گسترش ناموزون و نامتعادل شهری ، موجب بروز عدم رابطه موثر و فعالیت متناسب انسان با محیط زندگی خویش می گردد. که عوارضی همچون افسردگی روحی و روانی تا اشکال مختلف آشوبها و تخریب های شهری را درپی دارد. در چنین شرایطی رهیافت مشخص و کاربردی بسیاری از نظریه پردازان حوزه معماری و شهرسازی رویکرد ارتقاء کیفیت محیط سکونت در جهت دستیابی به ادراک مطلوب محیط مسکونی است. تحقق این امر تنها با هدف گذاری در ایجاد شرایط مطلوب کالبدی - محیطی و برداشت مثبت نسبت به جوانب عینی محیط میسر خواهد بود. . برای این منظور لازم است متغییرها و مولفه های تاثیرگذار بر کیفیت محیط سکونت شناسایی شده و سطح ادراک ساکنین از هر یک از این مولفه ها سنجیده شود تا در صورت وجود تفاوت آشکار در وضعیت سنجش شده با وضع مطلوب، نسبت به تدوین راهکارهای مناسب جهت ارتقاء و بهبود مولفه های ادراک محیط اقدام گردد. در این پژوهش سعی شده تا با برسی نظریات، تجارب و ایده های مختلف در زمینه ادراک محیطی با استفاده از رویکردی تحلیلی، مدلی ارایه گردد که در شرایط محیطی و اجتماعی متفاوت، پاسخگوی نیازهای کیفی کاربران و همچنین سر اغاز ارزیابی کیفیت ادراک محیط سکونت ، با توجه به اهداف مشخص شده باشد. مطمینا توجه به شاخصه ها و مولفه های تاثیر گذار در زمینه ادراک محیط سکونتی با در نظر گرفتن عوامل مختلف کالبدی می تواند پاسخگوی نیاز های کیفی کاربران ، بهبود حیات شهری و افزایش حس تعلق ساکنین به محدوده خود شود.