بررسی معماری پایدار در مناطق سردسیر

پایداری از جمله مفاهیمی است که در سال های اخیر به شدت مورد توجه قرار گرفته است و بسیاری از کشورهای توسعه یافته برای دستیابی به الگوهای موفق در راستای تحقیق اهداف توسعه پایدار تلاش کرده اند. نگاهی به معماری بومی مناطق مختلف ایران حاکی از تدبیر و درایتی است که پیشینیان ما در انتخاب مصالح، انتخاب فرم بنا، جهت گیری ساختمان و ... به کار برده و توانسته اند با به کار گیری حداقل امکانات، مناسب ترین شرایط زیستی را فراهم آورده و با غلبه بر شرایط نامساعد اقلیمی و محیطی، اصول و بنیان های طراحی پایدار، که امروزه مد نظر معماران و شهرسازان می باشد، را برآورده سازند. این پژوهش با روش توصیفی تحلیلی مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای و میدانی بررسی شده است. نتایج نشان می دهد. کاربرد مصالح بومی و استفاده بهینه از زمین و محیط در ساخت و ساز بناها در نهایت دقت از جنبه اقتصادی باصرفه ، در صورتی که معماری مدرن باعث غفلت از مصالح و معماری بومی شده، بدین سان به ارتباط معماری بومی و تاثیر آن بر استفاده بهینه پتانسیل های محیطی مناطق سرد اشاره شده و به تبع آن به بررسی راهکارهای طراحی کالبد بناها و شهرها متناسب با این اقلیم پرداخته شده است