تحلیل و بررسی شاخص های توسعه شهری در استان چهارمحال و بختیاری

آگاهی و شناخت بهتر از پتانسیل ها، قابلیت ها، استعدادها و امکانات توسعه ای، راهبرد مشخص و خط مشی مناسب توسعه فضای فرصت ها، مزیتها، شناسایی نقاط قوت و ضعف، توانها و تهدیدها در جهت توسعه فضایی در سکونتگاه های شهری و میزان برخورداری این سکونتگاه ها از شاخصهای توسعه و استدلال آنها در امر برنامهریزیها و توسعه ی شهرها موجب پربارتر شدن برنامه ریزی ها میگردد و گسترش آنها موجب توسعه ی وضعیت موجود و تلاش برای ساماندهی آنها با توجه به نیازهای امروزی است. اطلاعاتی که ملزم این پژوهش میباشد ترکیبی از روشهای آماری- اسنادی- کتابخانهای - تحلیلی و خصوصا میدانی از طریق مراجعه به ادارات مربوطه بدست آمده و برای تجزیه و تحلیل آماری از نرم افزارهای SPSS و ARC View استفاده شده است. برای تحلیل فضایی شاخصهای توسعه در سکونتگاه های شهری و سازماندهی متغیرهای مربوط به آن شیوه ها و تکنیک های مختلفی وجود دارد که در میان همه ی تکنیکها، از تکنیک تحلیل عاملی استفاده شده است. استفاده از این روش برای خوشه بندی متغیرها، دستهبندی، سلسله مراتبی، مقایسه و رتبه بندی سکونتگاه ها از نظر توسعهیافتگی شیواتر و رساتر میباشد. یافته های تحقیق نشان میدهد که سکونتگاه های شهری استان چهارمحال و بختیاری از لحاظ برخورداری از شاخصهای توسعه بسیار متفاوت میباشد. در نتیجه شهر شهرکرد در رتبه اول توسعه، توسعهیافته، شهرهای بروجن، فرخ شهر، فارسان، لردگان، هفشجان در رتبه ی دوم، میانتوسعه و شهرهای کیان، سورشجان، طاقانک، شلمزار، گهرو، اردل، ناغان، جونفان، باباحیدر، چلگرد، سودجان، نافچ، بن، سامان، سفیددشت، فرادنبه، گندمان، بلداجی، آلونی، مالخلیفه در مرتبه سوم توسعه، فرو توسعه میباشند.