بررسی ریولوژی و خواص مکانیکی بتن خودتراکم حاوی نانوسیلیس در محیط سولفاته

بتن یکی از مهم ترین مصالح ساختمانی است که از ترکیب مخلوط متناسبی از سیمان، مصالح سنگی، آب و مواد افزودنی بدست میآ ید. از عواملی که کاربرد بتن را مخصوصا در سازه های با تراکم آرماتور زیاد با مشکل مواجه می کند متراکم نمودن آن است. در مواردی مانند پایه پل ها، ستون های طبقات پایین ساختمان های بلند و ... عملا امکان ویبره کردن بتن غیر ممکن است. برای رفع این مشکل باید از بتن خودتراکم استفاده شود که باعث تراکم کامل بتن شده و سرعت بتن ریزی را بالا می برد. این نوع بتن با استفاده از فوقروان کننده هاومواد افزودنی دیگرتولید می شود. این مقاله به بررسی اثر افزودن نانوسیلیس بر ریولوژی بتن خودتراکم تازه و همچنین خواص مکانیکی و پارامترهای دوام بتن سخت شده در محیط مخرب سولفاتی می پردازد. به این منظور در برنامه مطالعات آزمایشگاهی از آزمایش هایی چون جریان اسلامپ (آزمایش های پنچ گانه)، مقاومت فشاری و کششی، مقاومت الکتریکی اهمی، نفوذپذیری، التراسونیک و درصد جذب آب بهره گرفته شده است. نتایج آزمایش حاکی از این است که افزودن نانوسیلیس توانسته بر بهبود ریولوژی بتن خودتراکم تازه و خواص مکانیکی تاثیرگذار باشد و همچنین دوام بتن را در برابر عامل مخرب سولفاتی که باعش کاهش روند کسب مقاومت فشاری و کششی در سنین بالاتر می گردد، افزایش دهد. نانوسیلیس، تخلخل در سیمان هیدراته شده را به وسیله ی پرکردن فضاهای خالی بین ذرات بزرگتر به حداقل رسانده و نفوذپذیری تا حد زیادی کاهش می دهد. افزودن نانوسیلیس، همچنین باعث افزایش مدول الاستیسیته و مقاومت الکتریکی بتن خودتراکم گردید