نانوبیوکامپوزیت های پلیمری: فرآورده هایی ویژه برای پایداری محیط زیست

با افزایش جمعیت و به دنبال آن مصرف بیش از حد منابع غیرتجدیدپذیر که غالبا آلاینده های زیست محیطی هستند، انسان به دنبال راهی برای مصرف بیشتر و بهتر از منابع تجدیدپذیر است. نوسانات قیمت نفت به عنوان ماده اولیه بسیاری از مواد و کامپوزیت های مصنوعی تجدیدناپذیر، نیاز به تولید نانوبیوکامپوزیت ها از منابع سبز غیرنفتی و بی خطر برای محیط زیست را برجسته نموده است. البته باید توجه داشت که حذف یکباره محصولات نفتی همچون پلیمرهای گرماسخت، گرمانرم و الیاف مصنوعی که امروزه در صنایع کامپوزیت و نانوکامپوزیت بطور گسترده ای استفاده می شوند، بسیار دشوار است. از این رو در دهه اخیر نانوبیوکامپوزیت ها به عنوان راه حلی برای کاهش مشکلات زیست محیطی و بهبود خصوصیات ساختاری و کاربردی فراورده ها، معرفی شده اند. در این میان، سلولز که جزء اصلی مواد لیگنوسلولزی محسوب گشته و فراوان ترین ماده زیستی است، به دلیلویژگی های منحصر به فرد کاربردهای فراوانی در تهیه نانوبیوکامپوزیت ها یافته است. با مرور منابع، بکارگیری مواد لیگنوسلولزی و مشتقات آن به عنوان تقویت کننده ساختار نانوبیوکامپوزیت ها و نانوکامپوزیت های پلیمری، علاوه بر ویژگی زیست تخریب پذیری، باعث بهبود ویژگی های فیزیکی و مکانیکی ماده مرکب می شود. از مهم ترین موارد مصرف نانوبیوکامپوزیت ها، میتوان به صنایع نظامی، دریایی، خودرویی، هوافضا، بسته بندی، پزشکی و داروسازی اشاره کرد که بخوبی گستره وسیع مواد مرکب زیستی را در کاربردهای روزمره و نیز ویژه نمایان می سازد.