ارزیابی تعامل بین سکونتگاه های روستایی حاشیه کویر مرکزی و محیط طبیعی با بررسی پایداری دوطرفه در جهت توسعه کالبدی (مطالعه موردی: قلعه روستای امیرآباد زواره)

پهنه وسیعی از سرزمین ایران در آب و هوای گرم و خشک کویری فلات مرکزی ایران واقع شده است. با وجود اینکه ایجاد شرایط اولیه اسکان در این ناحیه بسیار دشوار می باشد، سکونتگاه های متعددی با ساختارهای ویژه در طول تاریخ در این منطقه شکل گرفته و به حیات خود ادامه داده اند. لذا در این مقاله سعی بر ان است تا نمونه ای از تمهیدات اندیشیده شده در قالب یک مجموعه زیستی جهت ایجاد شرایط اسکان و سازگاری با شرایط نامناسب طبیعی به منظور ساخت مسکن در نواحی حاشیه ای کویر مورد بررسی قرار گیرد، در این تحقیق به طور موردی بر روی قلعه روستای امیرآباد از توابع بخش زاویه واقع در حاشیه کویر دق سرخ صورت گرفته، که در آن رویکردهای به کار گرفته شده جهت ساخت کالبد روستا از نظر استقرار، ریخت شناسی و چگونگی سازمان فضایی در انطباق با شرایط محیط طبیعی مورد مطالعه قرار گرفته است. انچه در این میان مهم می باشد، دستیابی به نوع منحصر به فرد الگوی مسکن پایدار از نوع چهارصفه و سازماندهی ساختار قلعه تحت تاثیر آن است. با توجه به تاثیر پذیری و تاثیرگذاری سکونتگاه روستایی بر محیط طبیعی و ایجاد پایداری دو طرفه، دست یابی به این راهکارها منجر به کارگیری فناوری های بومی در ساخت سکونتگاه های منطبق با شرایط طبیعی و تطبیق آن با شرایط کنونی جهت توسعه کالبدی روستا و یا اجرای سکونتگاه های جدید در منطقه مورد مطالعه می باشد.