اشتغال بانوان در محیط های اجتماعی از دیدگاه فقه

زنان جامعه به عنوان نیمی از منابع انسانی موجود، نه تنها موضوع و هدف هر نوع توسعه ای هستند، بلکه اهرم موثری در پیش برد اهداف توسعه اقتصادی و اجتماعی می باشند. تجهیز این منبع مهم و به کار گرفتن صحیح و مطلوب آن، نه تنها نیل به اهداف توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی را آسان تر می کند، بلکه از نظر تحقق هدف های مربوط به توزیع عادلانه تر درآمدها و بالا بردن سطح رفاه خانواده تاثیرات مثبتی بر جای خواهد گذاشت. به طور سنتی نیروی کار شامل همه افرادی می شود که برای تهیه وتواید کالا و خدمات اقتصادی کار می کنند. در عمل، این تعریف مشکلات خاصی را به ویژه در زمینه آمارگیری از کار زنان به وجود می آورد. مکررا مشاهده شده است فعالیت هایی که نوعا توسط زنان انجام می گیرد، به طور منظم از آمار نیروی کار و درآمد ملی خارج می شود. در بسیاری از نظام های اقتصادی، تمایل به نادیده گرفتن کار زنان وجود دارد و چنین تمایلی بر روش های جمع آوری اطلاعات آماری از فعالیت های زنان تاثیر می گذارد. زنان از طرفی به دلایل گوناگون، از جمله انقلاب اطلاعاتی، هر چه بیشتر در معرض فعالیت های گوناگون در محیط های مردانه قرار می گیرند. نتیجه این تحولات تغییر جایگاه زن در خانواده و افزایش مشارکت زنان در تمام حوزههای زندگی اجتماعی است. بررسی حضور زنان در محیط های مردانه در ایران حتی در مقایسه با دیگر کشورهای جهان سوم و حتی اسلامی از ضرورت و اهمیت خاصی برخوردار است. لازم به ذکر است در خصوص اشتغال زنان به جز در مورد عدم خروج از منزل بدون اجازه شوهر و انتخاب شغل منافی مصالح خانواده در سایر موارد منع فقهی و حقوقی وجود ندارد.