حضور کهن الگوها در آثار هنر محیطی، بازگشت به اصل تاثیر طبیعت

امروزه تاثیر متقابل انسان و محیط زیست امری مبرهن است. اما آنچه موضوع را بغرنج می کند اثری است که انسان بر محیط زندگی خود تحمیل می کند. افزایش جمعیت، شهرنشینی، زندگی صنعتی و تحمیل شرایط دوره مدرن به بعد، انسان مهجور امروز را در غم غربت از آنچه که از خود دریغ کرده فرو می برد. از این روست که جهان پست مدرن در چرخشی به سوی کهن الگوها به این حس نوستالژی بشری توجه نشان داده و اکثرا در اعتراض به وضع موجود، سعی در پرقدرت کردن تاثیر طبیعت بر بشر دارد. همچنانکه در اصل حیات اینچنین بوده است. این پژوهش توصیفی- تحلیلی با بررسی آثاری از هنر محیطی، به رویکرد کهن الگویی هنرمندان در گذر از پدیده های زندگی امروزین پرداخته است. حاصل پژوهش نیز بر این تاکید است که هنر محیطی می تواند در بازگشت به الگوهای کهن طبیعت، رویکرد جدیدی برای بیان آنچه به فراموشی سپرده شده، باشد و با موثر نشان دادن نقش طبیعت بر زندگی انسان، بازگشتی باشد به دوره ای که طبیعت دور از صدماتی از قبیل آلودگی های آب، خاک، هوا و ... در اصل و نقش خود در تعادل و توازن بود.