ارزیابی و رتبه بندی سطوح توسعه یافتگی سکونتگاه های روستایی با استفاده از روش های تحلیل تصمیم گیری چند معیاره (مورد مطالعه: استان کردستان)

مناطق مختلف یک کشور عموما از سطح توسعه یافتگی برابر برخوردار نمی باشد. در برنامه ریزی منطقه ای، بررسی و شناخت وضعیت سطوح مختلف جغرافیایی، قابلیت و تنگناهای آن ها از اهمیت ویژه ای برخوردار است. امروزه آگاهی از نقاط قوت، ضعف نواحی جهت ارایه طرح ها، برنامه ها و سیاست گذاری ها ضروری است. در این راستا پژوهش حاضر براساس روش توصیفی تحلیلی و بهره گیری از پرسشنامه و تکنیک TOPSIS به ارزیابی و سطح بندی سطوح توسعه در سکونتگاه های روستایی با تاکید شاخص های توسعه یافتگی در ابعاد اجتماعی اقتصادی، کالبدی نهادی پرداخته است. منطقه مورد مطالعه، نقاط روستایی شهرستان های استان کردستان می باشد. نتایج تحقیق نشان می دهد که براساس شاخص های مختلف، رتبه و سطح توسعه یافتگی شهرستان های استان کردستان متفاوت بوده، به طوری که شهرستان سنندج با ضریب توسعه درصد در رده شهرستان های برخوردار و دو شهرستان مریوان و دهگلان به ترتیب با ضریب توسعه، درصد از جمله شهرستان های نیمه برخوردار و شهرستان های دیواندره و بیجار به ترتیب به عنوان محروم ترین شهرستان های استان براساس شاخص های مورد بررسی در تکنیک مذکور، شناسایی شدند، که این مسیله بیانگر نوعی عدم تجانس و ناهماهنگی در سطح توسعه یافتگی روستاهای این شهرستان ها می باشد.