مدیریت نوسازی و طراحی بافتهای تاریخی شهری در راستای توسعه پایدار

در بهسازی و نوسازی شهرها، بافتهای تاریخی به عنوان هویت و تبلور فرهنگ شهری، مورد تاکید قرار میگیرند. بنابراین بافت های تاریخی یکی از ارکان ارزشمند و هویت بخش در شهرها میباشد. عناصر، بناها و نحوه شکل گیری شبکه های عبور و مرور در هر بافت تاریخی نشان از نحوه زندگی اجتماعی ساکنین آن شهر دارد. هدف از انجام این پژوهش بررسی مدیریت نوسازی و طراحی بافتهای تاریخی شهری در راستای توسعه پایدار میباشد. بافت تاریخی مجموعهای منسجم از معماری، فرهنگ، اقتصاد و تبادلات اجتماعی یک ساختار شهری با پیشینه تاریخی باعث میشود که بافتهای تاریخی به مرور زمان پدید آیند. وجود بافت تاریخی متمایز از سایر بافتهای شهر بر اهمیت و جذابیت آن شهر میافزاید و کل بافت تاریخی شهر را به عنوان یک جاذبه مطرح میکند. یکی از بهترین روشهای حفظ بناهای تاریخی، زنده نگه داشتن بنا به لحاظ کاربری است. در سالهای اخیر بسیاری از مدیران شهری و کلان شهرهای ایران از جمله مشهد، تهران، اصفهان و تبریز، اهواز، یزد، بوشهر و بسیاری دیگر از شهرهای کشور به جان بافتهای تاریخی و قدیمی شهرها افتادهاند و به دلیل مدرنیزه شدن و بهانه حفظ جان انسانها از بلایا، با تخریب این مکانها دست به ساخت مجتمع ها، پاساژ و یا دیگر مکانهای پر سود تجاری زده اند و با صدایی رسا از این عمل خود به افتخار یاد میکنند. بنابراین به نظر میرسد حفظ و نگهداری بناهای تاریخی یکی از وظایف مدیران و مسیولان کشور میباشد. در این زمینه موارد مهمی که در احیاء بافتهای تاریخی مورد توجه واقع است تلفیق و ایجاد یک همجواری منطقی بین بافت های قدیمی و جدید، بدون ایجاد کمترین مشکل میباشد که همواره این مسیله در احیاسازی بافت های تاریخی از پیچیدهترین موارد بوده است.