معماری پایدار و ساختمان های هوشمند

در دهه های اخیر که بحران های محیطی و اجتماعی در دنیا به طور گسترده ای مطرح شده و بانی نگرانی انسانها میباشند ،معماران به عنوان بخش مهمی ازاجتماع که مداخله فراوانی درمحیط زیست و اجتماع دارند لازم است که در ساخت و ساز های خود بیشتر دقت کرده و از ایده های جدید بهره ببرند تا در راه توسعه پایدار گام بردارند . برای دست یابی به این امر مهم باید مدل علمی تبیین نمود.تنها با پرورش این پویایی در دانشگاه ها شرایط خاص این توسعه فراهم میگردد . موضوع ارتباط ضعیف میان ارزشهای معماری در محیط دانشگاه واین حرفه درایران مطرح است و تاکید بیشتر براجرای مفاهیمی میباشد که در دانشگاه ها آموزش داده میشود.با عام شدن این تفکرات انگیزه آموزش ها برمبنای پایداری افزایش می یابد. ساختار سنتی رفتار اجتماعی،منافع سود جویانه نهاد ها و افراد و عدم برنامه ریزی بلند مدت و ضمانت های اجرایی ، روند وامکان تغییر و تحول در این کشورها را نسبت به کشور های پیشرفته پیچیده تر نموده است . چنین جوامعی بدون داشتن بلوغ ذهنی و رسیدن به ارکان مدنیت و تحکیم چرخه تولید و مصرف تنها به شکل کالبدی و نمادین در حال گذار از سنت به مدرنیته است که بازتاب این خط و مشی به صورت روش ساخت و ساز پر هزینه ، اقتصاد سنتی ، آگاهی های عامیانه و غیر مستند ، عادت به مصرف گرایی ، تفرق آراء و عدم امکان مشارکت عمومی در سیاست گذاری ها تظاهر میکند . آغاز شکل گیری نظم در سازه گرایی تکنولوژیک سر چشمه ای در جلوگیری از صدمات بی وقفه انسان به سیاره محبوبمان دارد.در این مقاله با جمع بندی تشریحات مندرج در مقاله های مختلف و کتاب های متعدد ، علاوه بر توضیحات لزوم پایداری در معماری مدرن پرداختن به نقش کلیدی آموزش پایداری و گنجاندن سلسه دیدگاه ها در نظام آموزشی همچنین لزوم ایجاد ساختمان های هوشمند در فرایند پیشبرد دنیای سرشار از مدرنیته و دوستدار طبیعت را معطوف خود نموده است.