مدل سازی ساختاری امید به زندگی بر اساس استرس ادراک شده و خودکارآمدی با میانجیگری خودمراقبتی در بیماران دیابت نوع II

پژوهش حاضر با هدف مدل سازی ساختاری امید به زندگی بر اساس استرس ادرا ک شده و خودکار آمدی با میانجیگریخو دمراقبتی در بیماران دیابتی نوع II می باشد. روش پژوهش از نوع همبستگی با روی آورد مدل یابی ساختاری بود. نمونه ایی بهحجم 120 نفر از اعضای انجمن دیابت شهرستان بابل به روش نمونه گیری تصادفی انتخاب و به مقیاس توان خود مراقبتی،پرسشنامه امید به زندگی اسنایدر، پرسشنامه استرس ادراک شده، پرسشنامه خودکار امدی شرر پاسخ دادند. یافته های پژوهشنشان داد که بین استرس ادراک شده با خودکار آمدی رابطه منفی و بین امید به زندگی با خودمراقبتی رابطه مثبت وجوددارد. بین استرس ادراک شده و امید به زندگی با میانجیگری خودمراقبتی رابطه منفی و بین خودکار آمدی و امید به زندگی بامیانجیگری خودمراقبتی رابطه مثبت وجود دارد. تحلیل عاملی مدل؛ براز ندگی مدل را مورد تایید قرار داد. نتایج حاکی از تاثیرخود مراقبتی در رابطه بین امید به زندگی با استرس ادراک شده، خودکار آمدی در بیماران دیابت نوع II بود.