تاثیرمشکل کمرویی و عدم اعتمادبه نفس دانش آموزان در فرآیندیاددهی ویادگیری

اکثر معلمان و مسیولان مدارس، در طول خدمت آموزشگاهی خود با دانش آموزانی برخورد می کنند که رفتارهایی متفاوت با سایر همکلاسان از خود نشان می دهند. یکی از این رفتارها که نگرانی بزرگترها و معلمان را برمی انگیزد مشکل کمرویی و گوشه گیری و عدم اعتماد به نفس دانش آموزان است که در گستره وسیعی جای می گیرد که با سکون، سکوت، غمگینی و درخود فرورفتگی و انزوا، همراه است.روان شناسان، کم رویی و گوشه گیری را رفتاری ناسازگارانه تلقی می کنند که بعضا مزمن و با دوام است. این رفتارها سازگاری دانش آموزان را با مشکلات زیادی مواجه می کند و برای زندگی سایر اشخاص که به نوعی با دانش آموزان در تماس هستند، عامل مزاحمی به حساب می آید. با آغاز دوران مدرسه، کودکان ابعاد جدیدی از شخصیت خویش را آشکار می سازند و ناخودآگاه می کوشند رفتارهای فردیشان را تثبت کنند. اعتماد به نفس نه تنها یکی از نیازهای شخصیتی کودکان، که بعد جدیدی از رفتارهای اجتماعی آن هاست؛ به طوری که کودکان بدون آن ناتوان از ادامه ی راه و زندگی در اجتماع خواهند شد. کودکانی که اعتماد به نفس بالایی دارند، مایل به تجربه کردن و آزمودن موقعیت ها و موفقیت های اجتماعی- تحصیلی هستند. اما آنهایی که اعتماد به نفس پایین تری دارند، هیچ گاه به برقراری ارتباط با دیگران و کسب امتیازات اجتماعی- تحصیلی نمی اندیشند. دوره نوجوانی در زندگی انسان از اهمیت خاصی برخوردار است. اهمیت آن مربوط به بحران هایی است که در این زمان برای انسان به وجود می آید. کمبود اعتماد به نفس و کم رویی بیانگر، ترس و اضطراب درونی است. به همین دلیل نوجوانان ناگهان درون گرا می شوند و در خود فرو می روند و احساس ترس از شکست و مسخره شدن در آنها شکل می گیرد و ممکن است تمام وجودشان را در بر گیرد. اینجاست که نوجوان به انزوا روی می آورد و تنهایی را بر می گزیند، لذا به دوری از جمع، گرایش پیدا می کند و این چنین گرایشی به علت ترس و دلهره ای است که در فرد به وجود می آید.