بررسی محتوای قصه های عامیانه هرمزگان

قصه های محلی یکی از شاخه های ادبیات عامیانه است که در فرهنگ عامیانه ی همه ملتها دیده میشود. این قصه ها به شکل روایی اندیشه ها و جهان بینی ملت ها را بیان می کنند. قصه ها و افسانه ها در فرهنگ مردم یک منطقه آینه ی تمام نمای علایق ، احساسات، رنج ها، دردها، شادی ها ، پیروزی ها، امیدها و در کل درون مایه ی یک ملت است. در این راستا استان هرمزگان ، گنجینه ی بی همتایی از فرهنگ عامیانه است و قصه های محلی آن، از کهن ترین نمونه های تفکر و تخیل مردم این استان است که کیفیت و مباحث ذهنی و غم و اندوه آن ها را نشان می دهد و به منزلهی سند معتبر و سودمندی از تاریخ اجتماعی این مردم است. تحلیل این قصه ها نشان میدهد که وضعیت اجتماعی، فرهنگی، سیاسی و جغرافیایی استان در بوجود آمدن قصهها نقش داشته است. این مقاله به روش تحلیل محتوا و از طریق ابزار کتابخانه به بررسی قصه های مکتوب مردم هرمزگان می پردازد و مشخص می شود در این استان قصه های عامیانه و شفاهی فراوانی وجود داشته است که در چهار کتاب توسط آقای سهراب سعیدی تدوین شده است. نمونه ی موردبررسی سیصد و پنجاه قصه ی عامیانه و مردمی هرمزگان است. نتایج نشان می دهد که قصه های استان هرمزگان معمولا جمله هایی ابتدایی، میانی و پایانی دارند. اغلب قصه ها معمولا با عبارات می گویند، یک روزی، یک نفری بود، یک پادشاهی بود و روز و روزگاری شروع می شوند و با عبارات گپ ما به یه خشی عاقبت به یه جا رسی، یا قصه ی ما برشت برشت، مرده ی ما کنج بهشت به پایان می رسد. درون مایه ی قصه های این منطقه شامل مواردی هم چون :رفتن به مکتب خانه، اعتقاد ها و باورهای عامیانه ، طرح چیستان ، امنیت، رسیدن مردم به چیز های دست نایافتنی ، وجود دیوها و اجنه، سحر وجادو و افسون است.