بررسی رابطه احساس تنهایی و رضایت از زندگی با تاکید بر نقش واسطه-ای عزت نفس و خوش بینی

رضایتمندی از زندگی، از جمله دغدغه هایی است که انسانها در کل زندگی با آن درگیر هستند. فیلسوفان و اندیشمندان در طول تاریخ همواره بر این باور بوده اند که ویژگیهایی مانند دوست داشتن عقل و عدم وابستگی، از جمله مولفه های اساسی رضایت از زندگی است. احساس تنهایی، یک تجربه عاطفی ناخوشایند است که در نتیجه عدم انطباق بین روابط میان فردی واقعی و روابط آرمانی شخص به وجود می آید. بنابراین دو متغیر عزت نفس و رضایت از زندگی از جمله متغیرهایی هستند که در بقا و حفظ سلامتی نقش دارند، و با عواملی از جمله ارتباطات مثبت با دیگران، داشتن هدف مناسب در زندگی فرصتهای رشدی شخصی احساس خودمختاری و پذیرش خود مشخص میشوند و این که رضایت مندی از زندگی تحت یک فرایند شناختی- قضاوتی صورت میگیرد .تاکنون پژوهشی، که تاثیر متغیرهای احساس تنهایی، عزت نفس و خوش بینی بر رضایت از زندگی را با هم در الگویی مورد بررسی قرار داده باشد، انجام نشده است. بنابراین مساله اساسی پژوهش حاضر بررسی نقش واسطه ای عزت نفس و خوشبینی در ارتباط بین احساس تنهایی و رضایت از زندگی است تا از این طریق بر غنای ادبیات پژوهشی و تجربی در این زمینه بیفزاید و گامی در جهت بهبود رضایت از زندگی و سلامت روان افراد جامعه گام بردارد. پژوهش حاضر به روش توصیفی و تحلیلی می باشد. و هدف آن بررسی رابطه احساس تنهایی و رضایت از زندگی با تاکید بر نقش واسطهای عزت نفس و خوشبینی میباشد.