اعمال مدیریت پایدار با تغذیه مصنوعی پسابهای تصفیه شده درآبخوانهای شور

هدف توسعه و مدیریت پایدار منابع آب، تامین صحیح نیازهای آبی نسل های حال و آینده است. این مهم با دو عامل طراحی جامع و مناسب سیستم ها یعنی بهینه سازی راندمان استفاده از آب و ایجاد تلاشی پیوسته به منظور حفاظت و تجدید اکوسیستم طبیعی تحقق می یابد. عبور به جامعه ای پایدار مستلزم بسیاری از مبارزات اجتماعی و صنعتی است. با پذیرش محدودیت های منابع آب، علی رغم افزایش راندمان صنایع فعلی و آتی، استفاده پایدار از منابع و افزایش آنها ضروری می باشد. یکی از زیر شاخه های مدیریت پایدار، استفاده مجدد از پساب ها می باشد. بازیافت آب استفاده از فاضلاب تصفیه شده برای مصارف سودمند، از قبیل آبیاری کشاورزی و تغذیه منابع آب زیرزمینی است. با نزدیک شدن بسیاری از جوامع به محدودیت منابع آب قابل دسترس آنها، بازیافت واصلاح آب موضوع قابل توجه ای برای نگهداری و تمدید منابع آب های قابل دسترس شده است. تغذیه آبخوان با پساب تصفیه شده گرچه با دامنه گسترده ای از مسایل فنی و بهداشتی روبرو است، اما امروزه بسیار مورد توجه است. از کاربرد های این روش، علاوه بر تغذیه آبخوان و بازیافت آب، می توان به امکان ایجاد سد های مصنوعی در جلوی نفوذ آب شور به آب شیرین در زیر سواحل نام برد. این مقاله به بیان تغذیه مصنوعی به عنوان محدود کننده پیشروی آب شور به آبهای زیرزمینی درخشکی ها می پردازد. همچنین به جنبه های اجرایی و بهداشتی تغذیه مصنوعی با فاضلاب تصفیه شده شهری پرداخته خواهد شد.