تاثیر بهسازی با میراگرهای اصطکاکی دورانی در پاسخ لرزه ای قاب های فولادی با مهاربندهای واگرا نسبت به روش های متداول بهسازی تحت زلزله های حوزه نزدیک

بهسازی لرزه ای به معنای بهبود بخشیدن به وضعیت لرزه ای سازه های موجود است. در بهسازی لرزه ای هدف، برابر ساختن ظرفیت سازه با نیاز لرزه ای است که می توان با افزایش ظرفیت سازه و یا با کاهش نیاز لرزه ای به این هدف دست یافت. افرایش ظرفیت سازه با افزایش سختی و مقاومت آن امکان پذیر است. کاهش نیاز لرزه ای سازه نیز از روش هایی مانند افزایش شکل پذیری، کاهش جرم، کاهش نامنظمی و استفاده از تکنولوژیهای نوین طرح لرزه ای مانند(استفاده از جداسازی لرزه ای، میراگرها وغیره ) انجام می شود. در بهسازی لرزه ای سازه های موجود سه پارامتر مقاومت، سختی و شکل پذیری نقش اساسی ایفا مینمایند. در این تحقیق بهسازی 3 ساختمان فولادی 4، 8 و 12 طبقه مهار بندی شده با مهاربندهای واگرا با کاربری مسکونی واقع در مرکز شهر تهران مطالعه شده است. در مطالعات آسیب پذیری، این ساختمان ها دارای ضعف های شدید عملکردی در سطوح خطر مورد نظر ارزیابی شده اند. 3 گزینه برای بهسازی ساختمان انتخاب و پاسخ لرزه ای سازه ها مورد ارزیابی و مقایسه قرارگرفته اند.گزینه اول افزایش ابعاد اعضای سازه(تقویت تیر، تقویت ستون، تقویت اتصال) گزینه دوم افزایش سختی سازه (افزودن مهاربند به منظور افزایش سختی سازه) وگزینه سوم به کارگیری میراگرهای اصطکاکی دورانی مطرح شده است. از مقایسه پاسخ لرزه ای سازه ها پس از بهسازی با سه روش فوق نتیجه گرفته شده که میراگر اصطکاکی دورانی سیستم مناسب تری برای کنترل ارتعاشات و نیروهای وارد بر سازه در حین وقوع زلزله می باشند. کارایی خوب این روش بهسازی، کاهش چشمگیر نیروها و تغییر مکان های انتقالی به سازه اصلی می باشد، که این امر موجب کاهش مقادیر برش پایه، تغییر مکان های کلی و نسبی، شتاب نسبی مرکز جرم طبقات، نیروی محوری ستون ها و بادبندها می گردد.