مدل پیش بینی میزان بهبود شاخص ناهمواری در کوتاه مدت پس از اعمال بهسازی به روش رگرسیون خطی

امروزه وجود شبکه های بزرگ راه در کشورهای مختلف موجب تخصیص بودجه های کلانی جهت ساخت، نگهداری و بهسازی آنها شده است. به همین دلیل در دنیا نهادهای مسیول به دنبال دستیابی به ابزاری جهت تخصیص بهینه منابع مالی و اولویت بندی پروژه های مربوط به راهسازی هستند. از این رو پیش بینی میزان بهبود شاخص ناهمواری در کوتاه مدتبعد از هر یک از اقدامات تعمیر و نگهداری و همچنین بهسازی، برنامه ریزان را در اعمال مناسب ترین اقدام ترمیمی بر روسازی یاری می دهد. ازاین رو در این پژوهش از منبع اطلاعاتی SPS-10 که به بررسی تاثیر تکنیک های ساخت مخلوط روکش آسفالتی گرم بر عملکرد روسازی می پردازد استفاده گردید. با استفاده از روش رگرسیون خطی رابطه میانمشخصات راه و میزان شاخص بهبود وضعیت روسازی در کوتاه مدت ساخته شد. با توجه به مدل توسعه داده شده، مشخص گردید نوع مخلوط روکش و ناحیه آبو هوایی بر کاهش آنی میزان ناهمواری تاثیری ندارد. تنها فاکتور موثر بر این شاخص مقدار ناهمواری پیش از روکش بود.