استفاده از الگوهای و مولفه های اقلیمی معماری بوم آورد سنتی و طبیعت گرا در قالب طراحی مجتمع گردشگری در همدان

امروزه جهان با چالشی دوگانه روبه روست؛ کاهش منابع انرژی و افزایش گرمای زمین از طرفی می دانیم که بزرگ ترین مصرف کننده انرژی، ساختمان می باشد که به مرحله ساخت و ایجاد شرایط آسایش در فضای داخل تخصیص می یابد. با مقایسه ساختمان های امروزی و ساختمان های بومی در می یابیم که در معماری امروزی هدف تامین شرایط اسایش بدون در نظر گیری شرایط زیست محیطی است، این در حالیست که در معماری بومی تعیین کننده، تکنکی ساختمان سازی رسیدن به حداکثر شرایط آسایش با توجه به محدودیت منابع بوده و ما به سادگی نمی توانیم به شیوه این معماری بازگدریم، چرا که متناسب با فرهنگ و شرایط آب و هوایی زمان خاص خود طراحی شده اند. در کشور ما مناطق اقلیمی متفاوت و شرایط آب و هوایی در فصول سال مختلف می باشد، معماری سنتی راه حل ها و شیوه هایی منطقی جهت فراهم نمودن شرایط آسایش انسان را ابداع نموده است یکی از سمبل های معماری پایدار معماری سنتی ایرانی است که به موضوع های اکولوژیکی و کارایی انرژی، هم به لحاظ پایین بودن قیمت اولیه و هم به لحاظ پایین بودن قیمت جاری و کارکردی بنا، پاسخگو بوده است.در بررسی بناهای سنتی و بومی، استفاده از انرژی های تجدیدپذیر همچون جریان هوا ، نور، حرارت آفتاب و در ساخت و سازها مدنظر سازندگان بوده است، همچنین سعی شده است تا ساخت بنا کم ترین تاثیر منفی را بر محیط زیست داشته است مهم ترین نکته در معماری جدید استفاده بیش از حد از انرژی های غیر قابل تجدید (فسیلی) است که علت اصلی آن استفاده از مصالح نامناسب و حمل و نقل آنها و طراحی اشتباه بنا با استفاده از وسایل گرم کننده و خنک کننده با توجه به شرایط اقلیمی است. در این پایان نامه سعی گردید با روش تحقیق توصیفی تحلیلی ویژگی های معماری سنتی ایران در شهر همدان و اقلیم سرد بررسی شود تا بدین طریق به ارتباط معماری گذشتگان و ایده گیری از الگوهای معماری بومی این منطقه در جهت استفاده بهینه از انرژی و پایداری و استفاده صحیح نتایج به دست آمده از این الگوهای معماری که به طراحی یک مجتمع گردشگری با تاکید از الگوهای معماری بومی روستایی در این منطقه نام برده بیانجامد.