رسانه ها و اعتماد اجتماعی

اعتماد اجتماعی سرمایه بنیادین هر رسانه و به طور کلی هر پیام رسان است. بدون آن همه امکانات هرز می رود و رسانه نمی تواند در عرصه موردنظر حضور واقعی داشته باشد. ضریب بهره وری هر رسانه را با تفاضل بین مخاطبان صوری و اقعی ارزیاب می کنند. و افزایش فاصله به معنای نقص در یکی از ارکان پیام رسانی است، نظیر: تولیدکنندگان پیام، ذات درونی پیام، لباس پیام (شیوه های بیانی)، تحلیل موقعیت، تحلیل ذهن، تحلیل انتقال دهندگان، کارایی فنی و فرهنگ رسانه و... لیک در این میان، از همه مهم تر، میزان اعتماد رسانه ای است. امروزه به جای توجه صرف به کمیت، به کیفیت رسانه ای پرداخته می شود و مهم ترین عنصر کیفیت را میزان برخورداری از اعتماد اجتماعی می دانند. جنگ نرم نیز، به طریق اولی، جنگ اعتماد رسانه هاست، انانی توفیق بیشتر در عرصه جهانی دارند که از این سرمایه بنیادین برخوردارند. روش تحقیق اسنادی است داده ها نشان می دهند اعتماد رسانه ای از چند خصلت اساسی برخوردار است: *حساسیت: منظور از ذهنی بودن و اسیب پذیری این پدیده ظریف است، آن چنان که به سرعت امحا می پذیرد. * بازگشت ناپذیری: چنانچه به هر دلیلی، نظیر انگ پذیری یا برچسب یابی رسانه، اعتماد اولیه رسانه ای را از دست بدهد، بازگشت آن، اگر نه غیر ممکن، بسیار دشوار خواهد بود. بعضی بر بازگشتی جزیی و حتی مشروط آن تاکید دارند. *رقابتی بودن: در شرایطی که اطلاعات بسیار تولید، و در حدی وسیع و بی سابقه توزیع می شود، ربایش اعتماد از جمله مباحث حساس روز است از این رو اعتماد اجتماعی پدیده ای انتزاعی تلقی نمی شود، بلکه امری است که در فضای رقابتی تعریف پذیر است.