نقش خودپذیری نامشروط در ارتباط کمال گرایی و تحلیل رفتگی در بازیکنان بسکتبال دانشگاهی

هدف اصلی پژوهش حاضر، تعیین نقش خودپذیری نامشروط در ارتباط کمالگرایی و تحلیل رفتگی در بازیکنان بسکتبالدانشگاهی بود. به این منظور طی یک مطالعه مقطعی همبستگی، 128 بازیکن بسکتبال (54 مرد و 64 زن، میانگین سن22/8 سال، میانگین سابقه ورزشی 10/4 سال و میانگین سابقه رقابتی 6/4 سال) مقیاس کمال گرایی مثبت و منفی، پرسشنامه خودپذیری نامشروط و پرسشنامه تحلیل رفتگی ورزشکار را تکمیل کردند و داده های به دست آمده با استفادهاز ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه سلسله مراتبی در سطح اطمینان 95 درصد تحلیل شدند. نتایج نشانداد که بازیکنان بسکتبال دانشگاهی از سطوح بالای کمالگرایی مثبت، سطوح متوسط کمالگرایی منفی و سطوحمتوسط به پایین خودپذیری نامشروط و تحلیلرفتگی برخوردارند. نتایج تحلیل رگرسیون نشان داد کهکمالگرایی مثبت و منفی در مجموع 13/2 درصد از تغییرات تحلیل رفتگی را تبیین می کنند. همچنین خودپذیری نامشروط نقش واسطه ای معناداری در ارتباط کمال گرایی منفی و تحلیل رفتگی برعهده داشت؛ درحالیکه نقش آن در ارتباط کمالگرایی مثبت و تحلیل رفتگی از لحاظ آماری معنادار نبود. بر اساس یافته های پژوهش حاضر، نقش تعیین کننده خودپذیری نامشروط در کاهش اثرات مخرب کمال گرایی منفی و اتخاذ راهبردهای روانشناختی موثر، بررسی می شود.