سیاستگذاری موسیقی در جمهوری اسلامی ایران

موسیقی را به عنوان یک پدیده اجتماعی، می توان با رویکردهای مختلف مورد تحلیل و بررسی قرار داد و این مقاله در پی آن است که با رویکردی نهادی و سازمانی، موضوع موسیقی و سیاستگذاری آن در جمهوری اسلامی ایران را پیگیری کند. موضوعی که با توجه به جایگاه والا و سابقه طولانی موسیقی ایرانی و وجود مباحث دینی و فقهی درباره آن بسیار حساس و با اهمیت است. در سال های اخیر و ضعیت موسیقی در کشور به شکلی پیش رفته که مجموعه ای از مشکلات و چالش ها را با خود به همراه دارد. سیاستگذاران این حوزه از یک سو با انتقادات اهالی هنر و موسیقی درباره سردرگمی ناشی از ابهام در مبانی فقهی موسیقی، ملاک های مجوزدهی و بی اعتنایی به موسیقی اصیل و سنتی مواجه اند و از سوی دیگر نتوانسته اند انتظارات جامعه دینی کشور را برآورده سازند. این مقاله تلاش دارد با شناخت نهادهای سیاست گذار در حوزه موسیقی در جمهوری اسلامی ایران، چالش های اساسی و مهم مربوط به سیاست گذاری در این حوزه را مشخص کرده و با بهره گیری مدل فرایندی سیاست گذاری، به ارایه راهکارهایی برای حل مشکلات موسیقی کشور بپردازد.