اثر تمرین پلایومتریک، استقامتی و ترکیبی بر نرخ آسیب های حاد در بازیکنان فوتبال آماتور

به دلیل شایع بودن آسیب دیدگی در فوتبال، به روشهای موثر برای پیشگیری از آن نیازاست. هدف از این پژوهش، مقایسه اثر تمرین پلایومتریک، استقامتی و ترکیبی بر نرخ آسیب های حاد در فوتبالیست های مرد آماتور بود. 32 فوتبالیست با میانگین سن 4/72±25/42 سال، میانگین قد 7/1±177/6 سانتی متر و توده بدن 6/59±73/2 کیلوگرم، به صورت تصادفی در یکی از سه گروه تمرین پلایومتریک (n=11) و ترکیبی (n=10)قرار گرفتند. تمرین استقامتی شامل چهار نوبت چهار دقیقه ای دویدن اینتروال با شدت 90 تا95 درصد حداکثر ضربان قلب با سه دقیقه دویدن آرام بین آنها بود. تمرین پلایومتریکشامل نه حرکت پرشی و پرتابی برای سه نوبت با 10 تکرار بود که با شدت کم تا بیشینه انجامگرفت. تمرین ترکیبی هم شامل اجرای هر دو تمرین استقامتی و پلایومتریک در یک جلسهبود که ابتدا تمرین پلایومتریک اجرا شد. آزمودنیها، برنامههای تمرین را به مدت هشتهفته، هر هفته سه جلسه اجرا کردند. از پرسشنامه گزارش آسیب فولر و همکاران برایجمع آوری داده ها استفاده شد. براساس نتایج، آسی بدیدگی در گروه تمرین ترکیبی به طورمعناداری کمتر از گروههای تمرین پلایومتریک (p=0/037) و استقامتی (p=0/002) و نیز آسیب دیدگی غیربرخوردی در گروه تمرین ترکیبی و پلایومتریک به طور معناداری کمتر از گروه تمرین استقامتی بود (p≤0/05)، اما تفاوت معناداری در سه گروه تمرین در متغیرهای محل آسیب (p=0/290)، برگشت به بازی (p=0/561)، نوع آسیب (p=0/352) و زمان وقوع آسیب (p=0/374) مشاهده نشد. بنابراین مربیان و پزشکان تیمها باید به تمرینات توانی و پرشی توجه بیشتری داشته باشند.اما تفاوت معناداری در سه گروه تمرین در متغیرهای73 کیلوگرم، به صورت