تاثیر تمرینات ثبات دهنده مرکزی بر برخی پارامترهای کینماتیک راه رفتن زنان دارای کمردرد مزمن در مقایسه با زنان سالم

کمردرد مشکلی شایع و فراگیر در جوامع امروزی است که در حدود 60 تا 80 درصد از تمامبزرگ سالان را در طول زندگی تحت تاثیر قرار می دهد. راه رفتن، به عنوان مهارتی پایه، بخشعمده ای از فعالیت های روزمره انسان است. اطلاعات اندکی در مورد ویژگی های راه رفتن در افرادمبتلا به کمردرد، در مقایسه با افراد سالم وجود دارد و تمرینات ثبات دهنده عمقی به عنوان یکی ازدرمان های موثر برای کمردرد مزمن مطرح است؛ از این رو، هدف از تحقیق حاضر بررسی یک دورهتمرینات ثبات دهنده عمقی بر برخی پارامترهای کینماتیک راه رفتن زنان دارای کمردرد مزمناست. 7 زن مبتلا به کمردرد به عنوان گروه تجربی و 9 زن سالم به عنوان گروه کنترل ( 20-27سال) در این مطالعه شرکت کردند. از معیار لبوف و همکاران ( 1996 ) برای ارزیابی حاد یا مزمنبودن کمردرد استفاده شد. قبل از دوره تمرینی، پارامترهای کینماتیک، از طریق راه رفتن درمسیری سه متری که دو صفحه نیرو روی آن قرار داشت و مجهز به شش دوربین مادون قرمز بود،اندازه گیری شد (پیش آزمون). برنامه تمرینی ثباتی در دوازده روز متوالی از ساده به مشکل اجراشد. در نهایت، مجددا آزمون راه رفتن به عمل آمد (پس آزمون). در مرحله پیش آزمون بین طولگام زنان سالم و دارای کمردرد تفاوت معنی داری دیده شد (P=0/009). تفاوت بین سرعت گام و زمان سکون (P=0/35) معنی دار نبود (P=0/56). در مرحله پس آزمون در هیچ یک از ویژگی های راه رفتن بین زنان سالم و زنان دارای کمردرد تفاوت معنی داری مشاهده نشد (P<0/05)، در حالی که ویژگی های راه رفتن در زنان دارای کمردرد مزمن، قبل و بعد از دوره تمرینی، فقط در طول گام،تفاوتی معنی دار نشان داد (P=0/004). با توجه به نتایج تحقیق، این احتمال وجود دارد که تمرینات ثباتی از طریق کاهش درد، باعث بهبود راه رفتن بیماران مبتلا به کمردرد شود؛ زیرا در این مطالعه طول گام آزمودنی ها بعد از دوره درمان افزایش یافت.