بررسی تطبیقی عوامل درون زا و برون زای شهری، در ایجاد کالبد و منظرشهری دو میدان تجریش و امام خمینی شهر تهران

با نگاهی به وضعیت و شرایط کنونی شهرهای کشور میتوان گفت، فضایی که واقعا بتوان آن را میدان شهری نامید، در آن یافت نمیشودو اگر هم باشد، در اثر رشد نامناسب این شهرها کارکرد اجتماعی خود را از دست داده و به مکانی برای ارتباط و گذر خودروها تبدیل شده است. در این مقاله دو میدان تجریش در منطقه 1 شهرداری تهران و میدان امام خمینی )توپخانه سابق( واقع در منطقه 12 این شهر مورد بررسی تطبیقی قرار گرفت. این بررسی مبتنی بر شیوه کتابخانه ای، اسنادی و پرسشنامه ای و روش پژوهش تحلیلی – استنباطی است. جامعه آماری در این تحقیق، ساکنین فضای پیرامونی دو میدان با شعاع دید و عمق 100 - 75 متر است. داده های لازم پس از جمع آوری، از طریق نرم افزار spss تجزیه و تحلیل شده است. به منظور سنجش و ارزیابی روابط احتمالی میان متغیرهای فرضیه از روش ضریب همبستگی کندال، رگرسیون وآزمون T مستقل استفاده گردیده است. برای تعیین پایایی پرسشنامه از روش آلفای کرونباخ استفاده شد، که ضریب 792 / 0 حاصل گردید و برای تعیین روایی پرسشنامه نیز از نظر استادان و کارشناسان متخصص استفاده شده است. باتوجه به یافته های تحقیق متاسفانه هردو میدان مورد مطالعه با وجود دارا بودن ارزش تاریخی، فرهنگی و نیز پتانسیل طبیعی و تفرجگاهی )میدان تجریش( اکنون در شرایط مناسبی قرار ندارند و فقط نام میدان را ازگذشته خود به همراه دارند، ولی در عمل تبدیل به عنصر بیهویتی چون فلکه شد هاند، که در پی آن نقش عابرین پیاده کمرنگ و حضور خودروها در پیرامون آن پررنگ شده است.