تبیین نسبت وجودی هنر و زیبایی انسان با اسماءاالله در هستی شناسی عرفانی ابن عربی

در آفرینش هنری باطن هنرمند هویدا میشود و اثر همچون آینه نمایانگر صاحب اثر است، لذا مظهریت زیبایی های درونباتحلی به اسماءاالله مودی خلق اثری زیباست. پژوهش حاضر با تبیین نسبت وجودی هنر و زیبایی انسان و اسماءاالله و هدف ارایه خط مشی جدید به هنرمند معاصر در فرایند خلق اثری زیبا و جاودانه برآمده از زیبایی های وجود خود که تجلی اسمای حق است.این جستار به شیوه توصیفی-تحلیلی سامان یافته است. نتایج پژوهش با تکیه بر هستیشناسی عرفانی ابن عربی ناظر بر این است که حق با هنر در ساحت هستی ظهور نموده است. عالم تجلی اسماءاالله یا حقایق وجودی، هنر خداست. حقایق وجودی نیز با زیبایی قرین اند. بنابراین هنر و زیبایی حقبا تجلی حقیقت در عالم بسط و ظهور یافته استسرآمد. هنر خدا انسان زیباست. هنر انسان مظهریت اسماءاالله است. هنرمند در مرتبه انسان زیبا با خلق اعمال صالح یا فضایل اسماءاالله را در وجود خود آشکار و اثر هنری درونی می آفریند. در اثر عینی نیز با علم و اراده و نظر به مرتبه وجودی خود،تحت حاکمیت اسمای جمال، باطن خود یا هویت حق را در اثر تجسم میبخشد. از این رو میان هنر انسان در مفهوم آفرینشگری و ظهور حقیقت و زیباییاو از وجه جامعیت و مظهریت اسمای الهی با اسمای حق نسبت هستی شناسانه برقرار است.