بررسی مفهوم تداوم پذیری به عنوان شاخصه معماری و شهر ایرانی اسلامی و امکان احیای آن در دوران معاصر

زندگی سنتی و معماری سنتی کیفیت ویژه ای به همراه خود دارند که به تداوم تعبیر می شود. رابطه عمیق میان طرز زندگی و معماری خانه ها موجب شده است تا بتوان نشانه های تداوم و تاثیرات آن را بر هر دو پیگیری نمود. با توجه به این رابطه عمیق، مفهوم تداوم در فرهنگ و معماری –به صورت خاص در خانواده و خانه- ایرانی بررسی شده است. این نوشتار حیات مفهوم تداوم را در دوران سنت، مرگ آن را در دوران بدعت (مدرنیته) و امکان احیای آن را در دوران کثرت (پست مدرن) می داند. مفهوم تداوم و انتقال سنت از نسل گذشته به نسل آینده چنان با فرهنگ و معماری سنتی گره خورده که گاه در تعریف سنت و معماری سنتی از تعابیر گوناگونی به معنای تداوم استفاده می شود. نخ تسبیح تداوم با آغاز مدرنیته از هم گسسته است زیرا نوشدن را با تکرار کاری نیست. پرسش این نوشتار آن است که آیا در دوران کثرت می توان مفاهیمی چون تداوم را بازخوانی و بازیابی کرد احیای مفهوم تداوم که به قلمه زدن این سنت به تنه تنومند ولی تبرخورده فرهنگ ایرانی تعبیر شده است، امروزه در خانواده گسترده و هسته ای و نقطه ای امکان پذیر نیست. خانواده مستقل-متفق پیشنهاد این نوشتار به عنوان شکلی از خانواده هسته ای با ارتباطات فامیلی نزدیک است و خانه فامیلی کالبدی است که طرز زندگی این نوع خانواده را متبلور خواهد کرد. خانه ای که بر اساس نیاز امروز خانواده ایرانی و بر پایه امید برای فردای آن خانواده طراحی شده است.