بررسی میزان تاثیرپذیری سطح سازگاری فرزندان و استرس والدگری از یک دوره آموزشی مبتنی بر مهارت های زندگی

چگونگی برخورد والدین با کودک و میزان استرس های آنان، زمینه ساز نحوه سازگاری های فرد در آینده می باشد. یکی از روش هایی که می تواند در کاهش سطح استرس والدگری و افزایش سازگاری فرزندان موثر واقع شود، آموزش مهارت های زندگی به والدین است. بر همین اساس مطالعه حاضر با هدف تعیین اثر بخشی آموزش مهارت های زندگی به والدین بر کاهش استرس والدگری و افزایش سازگاری فرزندان انجام شد. روش تحقیق حاضر از نوع نیمه آزمایشی و به صورت پیش آزمون و پس آزمون در دو گروه آزمایش و کنترل می باشد، که در آن نسبت به برپایی یک دوره آموزشی از مهارت های زندگی اقدام گردید. جامعه آماری این پژوهش را مادران و دانش آموزان پسر ابتدایی پایه اول تا ششم مدرسه ابتدایی سعادت، ناحیه 3 شهر کرج محمد شهر (به تعداد 364 نفر) تشکیل دادند. در بخش تعیین نمونه ها 15 نفر از مادران و فرزندانشان در گروه آزمایش و 15 نفر از مادران و فرزندان آن ها (پایه اول تا ششم) در گروه کنترل قرار گرفت. همچنین انتخاب آزمودنی ها بصورت داوطلبانه و جایگزینی آن ها در گروه ازمایش و کنترل به صورت تصادفی، صورت گرفت. در این مطالعه به منظور اندازه گیری استرس والگری و سازگاری فرزندان از پرسشنامه استاندارد بهره گرفته شد که در قبل و بعد از مداخله ( مبتنی بر آموزش مهارت های زندگی در 12 جلسه و در هر جلسه مدت یک ساعت) اندازه گیری گردید. نتایج حاصل از تحلیل کوواریانس نشان داد که آموزش مهارت های زندگی به والدین بر سازگاری فرزندان و استرس والدگری (تنیدگی فرزندان و تنیدگی والدین) تاثیر دارد. به طوری که می توان بیان داشت که سازگاری فرزندان و استرس والدگری به ترتیب به طور مثبت و منفی متاثر از مهارت های زندگی در والدین می باشد.