بررسی تطبیقی رابطه انسان باخداونداز منظر نهج البلاغه و مولانا

یکی از مهمترین مباحث که انسانهای قرون حاضر به فراموشی سپردند.چگونگی راه ها و روشهای برقراری ارتباط به خداوند کریم و رحیم است.انسانهای امروزی با مباحثی مثل ارتباط در سطوح فردی و جوامع و بین الملی را می فهمند.و وقتی بگوییم جامعه شناسی ارتباط.روانشناسی ارتباط.گفتگوی تمدنها و...که در این زمینه تحقیق و پژوهش زیادشده است.اما در رابطه با ارتباط با خداوندتعالی پژوهشی انجام نشده است و اگرهم شده ناچیز است. پژوهش حاضر به روش توصیفی و کتابخانه ای نوشته شده است و به بررسی تطبیقی رابطه انسان با خداوند از منظر نهج البلاغه و مولانا پرداخته شده است.پیامبر و امامان و بزرگان دین اسلام همواره به ارتباط با خداوند تاکید کرده و روش های زیای برای برقراری این ارتباط پیش روی ما قرار داده اند.مانند کتاب نهج البلاغه که سرشار از سخنان ارزشمند امام علی(ع)است.و در همه جا این کتاب ارزشمند به ارتباط با خداوند و یاد نمودن آن پرداخته شده است.و همچنین عالمان و عارفان بسیاری که تمام زندگی خود را صرف ارتباط با خداوند و شناخت وی کرده اند.و همواره به شکست نفس و قدم به قدم نزدیکتر شدن به خداوند صحبت کرده اند.و آثار ارزشمندی برجای گذاشته اند.عارف گران قدر و نامی مولانا جلال الدین بلخی نیز در کتاب خود مثنوی معنوی که دریا متلاطمی از مفاهیم و رموز عالم است.به موضوع ارتباط معنادار زندگی در راستای اعتقاد و راه رسیدن به معبود ابدی به بیان سخنانی شیوا پرداخته اند.در این مقاله علاوه بر بررسی نظریات گران سنگ نهج البلاغه برای ارتباط باخداوند نظریات عارف بزرگ مولانا بلخی را دراین خصوص مطرح می کنیم.