شایسته سالاری یا سیاست زدگی کدام یک بر آموزش عالی و مدیریت دانشگاه های ایران حکم فرماست

شایسته سالاری یا مریتوکراسی؛ از دو واژه Merit ، به معنای شایستگی، یا قابلیت، سزاواری است و acracy به معنای حکومت یا روش اداره امور تشکیل شده است. شایسته سالاری به نظام اجتماعی اطلاق می شود که در آن بالاترین قدرت و مرتبه اجتماعی به افرادی با بالاترین توانایی سپرده می شود. (رحیمی، 1390). شایسته سالار به فردی گفته می شود که در چنین نظامی دارای این نوع قدرت است. در شایسته سالاری، نخبگان بر مسند امور قرار می گیرند و قدرت آن ها مبتنی بر شایستگی آن هاست. بنابراین حکومت نخبگان، به معنای شایسته سالاری است (احمدی و همکاران ، 1392). امروزه در سازمان های رشد یافته و یا در حال رشد، شایسته سالاری از اهمیت خاصی برخوردار است (نصر اصفهانی ، 1389). صاحب نظران مدیریت، رشد و توسعه نیروی انسانی را در گروی انتخاب و به کارگماری صحیح نیروی انسانی در مشاغل و پست های مدیریتی و پست های سازمانی می دانند (بردبار و همکاران ، 1390). درنتیجه می توان گفت که امروزه شایسته سالاری از یک سو لازمه و رمز موفقیت حرکت های اصلاحی و شرط بقاء و دوام و تداوم نظام های سیاسی است (لیتلر ، 2013) و از سوی دیگر یکی از عوامل اساسی توانمندی دولت ها جهت ارتقاء سطح دانش و تخصص مدیران و گردانندگان هر کشور است (معمارزاده و همکاران، 1391).