ارایه روشی نوین در راستای دسترسی به مسکن بهینه با رویکرد انعطاف پذیری

در خانه عواملی هست که ارزش های انسانی در آن تجلی پیدا می کند و می توان به مهم ترین آن به عنوان مکان اجتماعی نگهداری فرهنگ اشاره کرد. به نظر می رسد اساسی ترین نیازهای آدمی داشتن سرپناه است؛ بنابراین تامین مسکن مناسب برای تمامی اقشار جامعه ضرورتی انکارناپذیر است. یکی از راهکارهای تامین مسکن بهینه قابلیت انعطاف پذیری در آن است. انعطاف پذیری در طراحی معماری شامل امکان تنظیم و سازگاری واحد مسکونی در طول زمان می شود. این امر در ساختمان باعث، ایجاد تنوع شده و درنهایت موجب بهبود بهره وری و افزایش عمر ساختمان می گردد. روش تحقیق در این مقاله کیفی بوده که در آن به مطالعه اثر انعطاف پذیری بر طراحی مسکن بهینه پرداخته می شود. به این ترتیب پس از گردآوری اطلاعات از طریق روش کتابخانه ای و بررسی نمونه های مرتبط و تحلیل آن ها، به نتایجی در رابطه با دستیابی به انعطاف پذیری اشاره می شود. طرح موضوع انعطاف پذیری در این مقاله به منظور عملکرد چند فضا متفاوت در یک فضا صورت گرفته است. در این امر می توان از طراحی مبلمان انعطاف پذیر استفاده کرد و لذا روش ارایه شده در این مقاله می تواند موجب سکونت دایم و همیشگی به صورت پایدار شود.