طراحی مجتمع مسکونی با هدف بازگشت به مفهوم خانه و محله ایرانی

خانه، خارج از مفهوم و معناى ظاهرى خود، مکانى براى شکلگیرى معنویت آدمى در طول تاریخ بوده است و همانطور که مىدانیم آبادى خانهها نه به ساختمان آنها، بلکه به روح جارى در آنها وابسته است . طراحى مجتمع هاى مسکونى امروز در دو قالب واحد مسکونى و محیط مسکونى انجام مى پذیرد. در هر دو مورد مشاهده مى شود که موارد طراحى شده کاملا یکنواخت و تکرارى شده اند و هر دوى آنها از یک الگوى ثابت پیروى مى کنند و تنها تفاوتى که با یکدیگر دارند، عناوینى مانند یک خوابه، دو خوابه، سه خوابه و ... است، به تعبیر ما دیگر خبرى از آن عناصرى که در معمارى سنتى خود به کار مى بردیم نمى باشد. روش تحقیق از نوع نظرى -کاربردى است، داراى دو بخش اساسى مىباشد: بخش اول به شناخت عناصر هویت ساز معمارى محله ایی ایرانی مىپردازد و سپس بخش دوم آن نیز در پى ایجاد بسترى مناسب براى به کار گیرى و احیا عناصر معمارى سنتى خانه دیروز در طراحى مجتمع مسکونى امروز است . بخش اول با روش مطالعات کتابخانه اى، منابع اینترنتى و ... و متکى بر روش تجربه اطلاعات و طبقهبندى موضوعى و موضعى مباحث است و بخش دوم با اتکا به دانش تجربى استاد راهنما در دروس وابسته و با توجه به سوال اولیه پروژه و همین طور دانش و تجربه گذار از فرآیندهاى متنوع طراحى در دوران تحصیل، به تولید راهبردها و راهکارهاى مناسب خواهد پرداخت. این پروژه سعى دارد، با شناخت عناصر هویت سازو خاستگاه آنها به صورت خلاقانه به طراحى مواردى همت گمارد که الگوى جدیدى از مسکن براى زندگى آپارتمانى امروزمان باشد.