اثر حلال ها ی الی بر کارایی و مقاومت بتن پلیمری بر پایه رزین اپوکسی

بتن پلیمری در مقایسه با بتن سیمانی مقاومت و دوام بیشتری دارد. داشتن مقاومت های فشاری و کششی ( و خمشی) بسیار بالا همراه با حفظت مقاومت در شرایط مختلف مانند ضربه، سایش ، سیکلهای یخ ذوب و محیطهای خورنده شیمیایی آن را تبدیل به یک بتن ایده آل کرده است که روند توسعه و استفاده رو به رشدی دارد. اما یکی از موانع اصلی در کاربرد بتن پلیمری هزینه بالای آن در مقایسه با بتن معمولی است. از راهکارهای کاهش هزینه ساخت استفاده از پلیمرهای ارزانتر ( بسته به ویژگیهای مورد نیاز) پلیمرهای بازیافت شده و کاهش درصد پلیمر به مصالح است نوع و مقدار رزین مصرفی از پارامترهای موثر بر مقاومت بتن پلیمری می باشد. رزین اپوکسی با توجه به قیمت نسبتا بالاتر آن از رزین های دیگر ( مانند پلی استر) بعلت خواص مکانیکی و شیمیایی خوب و مدت پخت کم بطور گسترده مورد استفاده قرار می گیرد. محدوده درصد متداول پلیمر سنگدانه مورد استفاده برای بتن پلیمری بین 7-20 درصد است به منظور کاهش هزینه می توان حجمهای داخلی بتن ریزی را با درصدهای کمتر پلیمر - سنگدانه و سطوح بیرونی را با درصدهای بالاتر انجام داد. با کاهش درصد پلیمر - سنگدانه کارایی بتن پلیمری کاهش می یابد. امروزه رزین های تجاری اپوکسی برای مقاصد مختلف تهیه می شوند. جرم مولکولی و ویسکوزیته این مواد نسبت به هم متفاوت است در اکثر شرکت های سازنده رزین به منظور کاهش ویسکوزیته برای اختلاط بهتر هاردنر با رزین و نیز قابلیت کاربرد راحتتر، به رزین حلالهایی مانند تولوئن یا زایلن اضافه می کنند. هرچند توصیه می شود که از حلالها تا حدامکان استفاده نشود از روش دیگر برای کاهش ویسکوزیته کم کردن جرم مولکولی پلیمر در شرکتهای تولید کننده رزین است. دراین مطالعه سعی شده است اثر حلال ها بر کارایی و مقاومت فشاری و خمشی بتن پلیمری موردبررسی قرار گیرد بدین منظور از دو رزین اپوکسی با ویسکوزیته و چگالی متفاوت استفاده شده است.