ب یررسی اثر ترکیب ریخت پذیرکننده های سوربیتول و پلی اتیلن گلایکول بر خصوصیات فیزیکی و شیمیایی فیلم های ژلاتینی حاصل از پوست ماهی حلوا سیاه

در مطالعه حاضر، اثر دو ریخت پذیرکننده سوربیتول و پلی اتیلن گلایکول400 در نسبت های مختلف (5:5، 5:10، 5:15، 10:5، 10:10، 10:15، 15:5، 15:10 و 15:15) روی خواص فیزیکوشیمیایی فیلم های ژلاتینی حاصل از پوست ماهی حلوای سیاه (Parastromateus niger) مورد بررسی قرار گرفت. ریخت پذیرکننده ها ترکیباتی با وزن مولکولی پایین هستند که بین ملکول های پلیمر قرار می گیرند تا انعطاف پذیری فیلم را بهبود بخشند.با افزایش میزان ریخت پذیرکننده، مقاومت به کشش و مدول الاستیک فیلم ها کاهش ولی درصد کشش در نقطه پارگی فیلم ها افزایش یافت. این اثر درنتیجه پراکنش مولکول های ریخت پذیرکننده بین پلیمر و تضعیف برهم کنش های پلیمر پلیمر بود و منجربه افزایش کشش فیلم ها گردید. بیشترین کدورت در فیلم های حاوی بالاترین غلظت ریخت پذیرکننده مشاهده شد و کدورت فیلم های حاوی 15 درصد پلی اتیلن گلایکول بیشتر از فیلم های حاوی سوربیتول با همین نسبت ترکیبی بود (P<0.05). تراوش پذیری فیلم ها نسبت به بخار آب عمدتا تحت تاثیر میزان ریخت پذیرکننده بود و صرف نظر از نوع ریخت پذیرکننده، با افزایش غلظت آن در فیلم ها تراوش پذیری به بخار آب از 1.001 به 1.901 میلی مترگرم/پاسکال ساعت مترمربع افزایش یافت. بسته به غلظت ریخت-پذیرکننده، تفاوت معنی داری در حلالیت فیلم ها مشاهده شد، بیشترین و کمترین حلالیت متعلق به نمونه های حاوی 15 درصد و 5 درصد سوربیتول یا پلی اتیلن گلایکول و به ترتیب حدود 70 درصد و 15.5 درصد بود (P<0.05). به طورکلی، افزایش حلالیت و تراوش پذیری فیلم های ژلاتینی به دلیل نفوذ مولکول های ریخت پذیرکننده در پلیمر و متعاقبا افزایش فضای آزاد بین آنها بود.