مقایسه بهینه سازی پیشروی ها بر اساس کمینه کردن نسبت باطله به ماده معدنی و بیشینه کردن NPV

به منظور استخراج پیت , محدوده نهایی به یکسری پیت های لانه ای (تو در تو) تقسیم میشود بگونه- ای که اولین پیت بالاترین سود به ازای استخراج هر بلوک موجود در آن را دارد . بتدریج که استخراج تا پیت نهایی ادامه پید ا می کند از سود حاصل از استخراج هر بلوک در پیت های تولید شده کاسته میشود تا اینکه بلوک های موجود در بزرگترین پیت (پیت نهایی ) کمترین سود حاصل از استخراج را دارند. این روش در همه شرایط ممکن است کارآیی لازم را نداشته باشد زیرا طراحی با ارزش ترین پیت ها الزاما باطله برداری مورد نیاز جهت رسیدن به بلوک هایی با بهترین عیار را موجب نمی شوند . بعبارتی دیگر روش ویتل 2 بهین هبودن پیشرو ی ها را در صورتیکه به باطله برداری اولیه نیاز باشد، تضمین نمی کند. داگدلن 3 و رمضان 4 بیان داشته اند که ممکن است بهترین بلوک کانه , بلوکی باشد که علاوه بر داشتن عیار بالا به حداقل باطلهبرداری نیز نیاز داشته باشد. در مقاطع کم عیار و نیازمند باطله برداری NPV ,حاصل از عملیات معدنکاری به روش کمینه کردن نسبتw/o بیشتر از روش ویتل است اما در مقاطع پرعیار و بدون باطلهبرداری روش ویتل NPV بالاتری خواهد داد. به منظور بدست آوردنNPV بیشینه, پیشرو ی ها یی با نسبت باطله برداری کمینه باید همراه با پیشروی های طراحی شده قبلی جهت گسترش زمانبندیها استفاده شوند.