بررسی نوع و میزان افزودنی فوق روان کننده بهینه در تولید قطعات پیش ساخته بتنی (سگمنت) در پروژه خط 3 قطار شهری مشهد

افزودنی فوق روان کننده در مخلوط بتن معمولا کارایی اولیه را تضمین می نماید. با این وجود، کارایی وابسته به زمان مخلوط، اصولا بر پایه ساختار شیمیایی و نوع فوق روان کننده و سازگاری آن با اجزای دیگر ازجمله سیمان می باشد. فوق روان کننده های بر پایه پلی کربوکسیلات دارای ساختار شیمیایی با قابلیت اصلاح و بهبود عملکرد هستند. این پژوهش، به بررسی انواع فوق روان کننده های پلی کربوکسیلاتی موجود در ایران جهت دستیابی به نوع و میزان بهینه این افزودنی برای استفاده در تولید قطعات پیش ساخته بتنی (سگمنت) پروژه خط 3 قطار شهری مشهد پرداخته است. بدین منظور، 19 طرح اختلاط شامل انواع فوق روان کننده گوناگون حاصله از 11 شرکت مختلف، تهیه شده و نسبت مصرف مناسب هر یک جهت دستیابی به اسلامپ اولیه (0 دقیقه) و نهایی (15 دقیقه) موردنظر به دست آمده است. آزمونه های مکعبی نیز از هر طرح اختلاط ساخته شده و در سنین 6 ساعته، 7 و 28 روزه تحت آزمایش مقاومت فشاری قرار گرفته است. نتایج نشان می دهد که استفاده از میزان بهینه هر نوع فوق روان کننده منجر به حصول حداقل مقاومت های فشاری موردنظر در تمامی 19 طرح نهایی شده است. علاوه بر این، مخلوط بتن هایی که بدون جداشدگی و آب انداختگی بوده و از تراکم پذیری و حالت خمیری مناسبی برخوردار بودند، اسلامپ مناسبی را به همراه داشته اند، در حالی که کاهش هر یک از این ویژگی ها حالت نامناسبی به اسلامپ داده و آن را به سمت برشی و ریزشی شدن پیش برده است. در نهایت، طرحی با میزان فوق روان کننده 0/54 درصد و کمترین قیمت حاصله، به عنوان طرح بهینه نهایی انتخاب گردید.