تبیین عملکرد نوسازی های سیاسی و فرهنگی دوران قاجار در شکل گیری نقاشی مطبوعات

با توجه به وجود رابطه ای بازتابی میان هنر و جامعه، اصلاحات جامعه ایران در دوران قاجار به ویژه نوسازهای سیاسی و فرهنگی در سیر تکوینی نقاشی موثر بود تا بدان حد که بستر شکل گیری انواع نوینی از نقاشی ایران مهیا شد. سوال این مقاله آن است که نوسازی های سیاسی و فرهنگی دوران قاجار چه نقشی در سیر تکوینی نقاشی ایران برعهده داشت زیرا تحولات مذکور از مهمترین زیرساختهای ایجاد شاخه های نوینی همچون نقاشی مطبوعاتی و کاریکاتور میباشد. این مقاله از نوع کیفی و به روش تحلیلی است. شیوه گردآوری اطلاعاتش مبتنی بر داده های کتابخانه ای و مطالعه اسناد تصویری است. در خصوص وجود روابط انضمامی میان هنر و جامعه در حوزه جامعه شناسی هنر بحثهای متنوعی وجود دارد، اما به منظور تحقق تحلیلی صحیح از موضوع، ترکیبی از نظریه بازتاب و تجمع فرهنگی به عنوان یک ابزار روش شناختی به نظر مناسب میباشد. هدف این مقاله، بیان آن است که شکل گیری طیف نوینی در ساختار نقاشی ایران همچون نقاشی مطبوعات و کاریکاتور افزون بر آنکه بازتاب و در عین حال حاصل نوسازیهای سیاسی و فرهنگی این دوران بود، بازتاب تجمع فرهنگی در نقاشی ایرانی و یاگسترش اثرات فرهنگی نشات گرفته از سبک عینی نقاشی اروپایی به سبک آرمانی و خیالی نقاشی ایرانی بود و نتایج حاصل از آن، ترکیب این دو سبک نقاشی بدان گونه بود که در نهایت منجر به شکوفایی این هنر ملی و شکل گیری انواع نوین آن به همراه تولید آثاری متفاوت از گذشته همانند نقاشیهای واقع گرایانه نخستین روزنامه های مصور دولتی و کاریکاتورهای اولین مطبوعات فکاهی گردید.