محدوده آسایش حرارتی در مقررات ملی ساختمان ایران

تامین آسایش حرارتی ساکنان از مهمترین اهداف طراحی است که عمده مصرف انرژی ساختمان را به خود اختصاص میدهد. بر اساس نتایج پژوهشهای مختلف محدوده آسایش حرارتی برای ساکنان در ساختمانهای سه گانه برخوردار از تهویه طبیعی، تهویه مطبوع و تهویه هیبرید متفاوت است. در بسیاری کشورها بر اساس روشهای متعدد موجود جهت تعیین محدوده آسایش حرارتی، قوانین مرتبط جهت انجام محاسبات حرارتی و برودتی در انواع ساختمانها تعیین شده است. در ایران علیرغم انجام مطالعات پراکنده آسایش حرارتی، این مساله در قوانین و ضوابط ساختمانی مورد توجه قرار نگرفته است. مقاله حاضر به بررسی محدوده آسایش حرارتی در مجموعه ضوابط و مقررات ملی ایران پرداخته است. در حال حاضر انجام محاسبات بارهای حرارتی ساختمانها به صورت تخمینی و در برخی موارد بر اساس ضوابط اشری و بدون توجه به نوع ساختمان انجام میشود که سبب اتلاف انرژی و هزینه بسیار است. با توجه به آنکه محدوده آسایش حرارتی به خوگرفتن به شرایط اقلیمی، عادات ساکنان، فرهنگ و سبک زندگی بستگی دارد، ضروری است این محدوده برای اقلیمهای مختلف ایران تعیین شود. در انتها مراحل سه گانه اجرایی جهت تعیین محدوده آسایش حرارتی در ساختمانها و تبیین آن در مجموعه ضوابط و مقررات ملی ساختمان پیشنهاد شده است.