نقش دانش بومی در کشاورزی پایدار و اثرات آن بر پایداری اکوسیستم های تالابی

تالابها از جمله اکوسیستم های حساس و بسیار با ارزش هستند که امروزه در بیشتر مناطق دنیا از جمله ایران در معرض تهدیددهای فراوانی قرار دارند. از آنجا که بخش کشاورزی بزرگترین بخش مصرف کننده منابع آب شیرین کشور است، یکی از علل اصلی خشک شدن اکوسیستم های آبی را نیز میتوان به توسعه ی ناپایدار فعالیت های کشاورزی مربوط دانست. در سال های اخیر با افزایش سطح کشت و همچنین تغییردر الگوهای کشت از محصولات کم آب بر به محصولات پر آب بر به میزان آب مصرفی در بخش کشاورزی افزوده شده است. در این میان نقش و اهمیت دانش بومی در کشاورزی پایدار موضوعی نیست که بتوان از آن به سادگی عبور کرد، چرا که توسعه پایدار با حفاظت از مندابع طبیعی، تنوع زیستی، نظام های دانش بومی، تنوع فرهنگی و توجه به نظام مالکیت معنوی ایجاد میشود. به همین جهت، به منظور تبیین اهمیت دانش بومی و کشاورزی پایدار در پایداری اکوسیستم به ویژه اکوسیستم های تالابی، مطالعه حاضر به بررسی نقش داندش بدومی در کشداورزی پایدار پرداخته است.