تاثیر آوازخواندن درتوانبخشی بیماری های نورولوژیکی

موسیقی (نواختن ساز یا آوازخواندن) یک فعالیت چندمنظوره است که نیازمند هماهنگی بین فرایند حس شنیداری و حسی حرکتی می باشد. توانایی آوازخواندن در افراد در کودکی آشکا می شود و بستگی به آموزش های رسمی صدا ندارد اما می تواند با آموزش تقویت شود.با توجه به تشابهات رفتاری بین آوازخواندن و صحبت کردن و همچنین هماهنگی و تشابهات واضح و مشخص بین آن دو، تحقیقات بر روی این موضوع که آیا آوازخواندن می تواند جهت درمان بعضی از ناهنجاری های حرکتی گفتار با علت نورولوژیک به کار رود، صورت گرفته است.این مقاله اسناد اخیری را بازنگری می کند که بر اثرات درمانی آوازخواندن و اینکه آیا آوازخواندن می تواند بعضی از اختلالات گفتار با علت نورولوژیک را مانند لکنت، بیماری پارکینسون، ضایعات مغزی اکتسابی، اوتیسم و... را بهبود بخشد، متمرکز شده است.امید است تحقیقات آینده بتواند عواملی را که در آوازخواندن موثر هستند را مشخص کند. این موضوع می تواند به پیشرفت درمانی با استانداردهای خاصی در این اختلالات موثر باشد و به پیشرفت کیفیت زندگی بیماران منتهی شود.