بررسی فنی و اجرایی استفاده از بتن خودتراکم و معمولی در اجرای دال درجا (اسلب تراک) خط 2 قطار شهری مشهد

به طور کلی می توان ساخت و اجرای خطوط بدون بالاست (اسلب تراک) را به سه دسته سیستم های بدون بالاست درجا، پیش ساخته و ترکیبی تقسیم نمود که در روش اول، تمام اجرای دال بتنی به صورت یک پارچه و درجا انجام می گیرد. روش دوم و سوم، از انواع قطعات پیش ساخته نظیر تراورس، بلوک، کوپلاژ و ... استفاده می شود؛ سپس توسط بتن ریزی تکمیلی دال بتنی، در روش دوم به صورت پیش ساخته و در روش سوم به صورت درجا قطعات تراورس در جای خود محکم میشوند. اجرای دال بتنی و قرارگیری قطعات پیش ساخته در محل خود نیازمند دقت بالا در اجرا است.یکی از مشکلات اصلی در سیستم ترکیبی، بتن ریزی دال به صورت درجا و پیوستگی با قطعات پیش ساخته است. لذا تغییرات بتن تازه (بتن دال درجا) از فاز خمیری به سخت شده در مقابل بتن سخت شده قطعات پیش ساخته و رفتار انفرادی آن در طول تغییر فاز از حالت خمیری به جامد امری اجنتاب ناپذیر است و بررسی آن اهمیت اساسی دارد. بهترین راه حل جهت دستیابی به سازههای بتنی با دوام و مستقل از کیفیت اجرا، به کاربردن بتن خودتراکم است که بدون نیاز به نیروی کار ماهر جهت لرزاندن، بدون جدا شدگی تحت اثر وزن خود جاری شده، و بدون هر نوع آب انداختگی تمام فضای قالب را پر کرده و میلگردها را در بر می گیرد.در مقاله حاضر استفاده از دو نوع بتن خودتراکم و معمولی در اجرای دال درجا و مزایای فنی هریک نسبت به دیگری، بویژه بتن خودتراکم (SCC) نسبت به بتن معمولی (NC) با توجه به ملاحظات اقتصادی بررسی میشود. دال آزمایشی در پروژه مزبور با بتن خودتراکم با سطح ایده آل و بدون هیچ ترک پلاستیک و ارضای مشخصات مکانیکی لازم بتن با موفقیت اجرایی شده است. هرچند استفاده از بتن خودتراکم حدود 15 % افزایش هزینه در ساخت بتن نسبت به بتن معمولی را داراست اما با در نظر ، گرفتن مزایای فنی و اجرایی در بعد کلان SCC در اجرای دال درجا مقرون به صرفه و با کیفیت تر است.