بررسی همگرایی اقتصادی در ایران و کشورهای همسایه در حال توسعه با استفاده از مدل جاذبه

از آنجا که کشورهای درحال توسعه آمادگی ورود ناگهانی به تجارت آزاد را ندراند، منطقه گرایی می تواند موثرترین راه برای گشودن تدریجی اقتصادهای ملی این قبیل کشورها و ادغام آنها در اقتصاد جهانی باشد. لذا با توجه به اینکه از طریق همگرایی اقتصادی روابط بین کشورها به طور کامل مشخص شده و می تواند باعث سهوتل تجارت در این کشورها شود. از این رو این مطالعه درصدد بررسی همگرایی اقتصادی در ایران و کشورهای همسایه درحال توسعه با استفاده از مدل جاذبه در بازه زمانی 2013-2000 است. نتایج مطالعه حاکی از آن است که تاثیر گذاری مثبت متغیرهای؛ تولید ناخالص داخلی سرانه کشور ایران با تولید ناخالص داخلی سرانه کشورهای منتخاب در حال توسعه منطقه خاورمیانه (شاخص لیندر)، حاصل ضرب جمعیت کل کشور ایران در جمعیت کل کشورهای منتخب در حال توسعه منطقه خاورمیانه و فاصله پایتخت کشور ایران از پایتخت کشورهای منتخب درحال توسعه منطقه خاورمیانه می باشد و همچنین وجود رابطه منفی بین متغیرهای؛ تولید ناخالص داخلی کشور ایران و کشورهای منتخب در حال توسعه منطقه خاورمیانه را با تجارت متقابل ایران و کشورهای منتخاب درحال توسعه منطقه خاورمیانه نشان می دهد.