تاثیر و تاثرات تعاملات اجتماعی بر خلق مکان در معماری اسلامی

اندیشمندان و طراحان مفهوم تعاملات اجتماعی را قوام دهنده ی روابط متقابل انسانی نام نهاده اند. هدف و انگیزه انسانها از ارتباط با یکدیگر در اندیشه های برخی متفکران، تحت این دو موضوع قابل بررسی است: 1-درونی شدن هنجارها؛ 2-همبستگی محدود. جهت تبیین این مفهوم متناسب با فرهنگ اسلامی-ایرانی کشور می بایست به ریشه یابی آن نزد متفکران اسلامی پرداخت. اسلام به عنوان یک دین کاملا اجتماعی، تمام توجه خود را به مراتب زندگی و تحقق امت واحده اسلامی منتج شده از تعاملات مطلوب دارد. مقاصد رفتاری اجتماعی که از کالبد انتظار می رود آنرا برآورده سازد، برحسب میزان وابستگی به حوزه فردی و جمعی در پنج رده طبقه بندی می شود: خلوت، قلمروپایی، ابراز هویت، ارتباط معنایی با محیط و تعامل اجتماعی. این تحقیق درصدد پاسخگویی به این سوال است که چه مولفه های محیطی می توانند تعریف کننده مکان تعاملات اجتماعی مطلوب از نقطه نظرات اندیشه اسلام باشند. در راستای پاسخگویی به این سوال، این نوشتار در گام اول با رویکرد کیفی موضوع تعاملات اجتماعی (سازوکار متحدکننده امت واحده) را از منظر اندیشه های اسلامی مورد واکاوی قرار خواهدداد. در گام دوم سطوح مختلف مولفه های محیطی تاثیرگذار بر اجتماع پذیری در معماری مورد تدقیق قرار خواهد گرفت. در گام سوم با مطالعات میدانی محدود در چند نمونه کاربری فرهنگی-اجتماعی در شهر تبریز، تعاملات اجتماعی حادث در این فضاها از منظر این نوشتار مورد بررسی قرار خواهدگرفت. دستاورد نهایی این تحقیق یافته هایی در خصوص تاثیر مولفه های محیطی و نحوه استفاده مناسب از این مولفه ها در خلق فضای تعاملات اجتماعی سالم باتوجه به مفاهیم ارزشمند اسلامی است